Vigo

We liggen inmiddels alweer een weekje in Ria de Vigo. Dit is de laatste Spaanse Ria, daarna begint Portugal. Onder zeilers is Vigo een bekende plaats; in 2005-2006 startte hier de Volvo Ocean Race Round The World. Voor ons dus ook leuk om hier te zijn. We zijn nu de dvd die we van de Volvo Race hebben aan het bekijken om te zien of we bekende stukjes van de Ria zien… (en wat gaan die boten hard zeg!!)

DixBay staat nu op de wal. We hebben besloten de problemen (het trillen) van de schroefas nu grondig op aan te pakken. Voor donderdag de 23e hebben we een afspraak met de boatlift om het water uit te gaan. Helaas, kraan stuk. Vrijdag de 24e lukt ook niet, dus zijn we zaterdag en zondag bij een prachtig strandje gaan liggen. Het blijkt een naakt strandje te zijn haha. Maandag is de kraan weer gerepareerd en om 9h ‘s morgens staan de heren van de haven al naast de boot om te vragen of wij er klaar voor zijn. Nou, dat zijn wij, want we willen zo snel mogelijk weer door!!

Wanneer we op de wal staan, komt de monteur langs. Hij ziet de schroef, voelt er wat aan, beweegt de as en weet wat er mankeert. Het schroefaslager is versleten (dat wisten we al) en de bladen van onze MaxProp hebben veel te veel speling. Ze gaan kijken of dit te repareren is. Verschillende siësta’s later krijgen we prijzen van de reparaties, inclusief de tijd dat een en ander gaat duren. Reparatie van de schroef kost tussen de 3 en 4 duizend euro en duurt waarschijnlijk een maand….

De hoogste tijd om zelf eens op onderzoek uit te gaan. We bellen (in het havenkantoor) met Nederlandse schroeven leveranciers en gelukkig hebben zij consequent het zelfde verhaal. Een MaxProp gaat een jaar of 7 a 10 mee, dan is hij onreparabel versleten. Ze adviseren een nieuwe Gori-propellor te kopen. Dit is een schroef die in klapt tijdens het zeilen maar veel langer mee gaat. Hij moet alleen wel uit Denemarken komen, dus het kan even duren… En ondertussen staan wij “geduldig” op de wal te wachten.

Dan is er nog de uitdaging die heet “schroefaslager”. Om deze te vervangen moet eigenlijk de schroefas eruit, maar dat kan alleen als de motor eruit gaat en daar zitten we eigenlijk niet op te wachten. We gaan proberen een soort poelie-trekker-systeem te maken om het lager uit de scheg te persen. Het nieuwe lager kan daarna gewoon over de as op zijn plek geschoven worden. Daarna kan de inmiddels geleverde schroef gemonteerd worden en hopelijk kunnen we zaterdag 1 september aan het eind van de dag weer varen!!

We willen dan langs de Portugese kust naar Lissabon. Van daaruit kunnen we dan 2 kanten op; naar Marokko of naar Madeira. Welke het wordt gaan we de komende week beslissen. Eerst maar eens zorgen dat we weer kunnen varen!!

Deze foto maakte de bemanning van de "Wilde Vaart"
van ons op de Golf van Biskaje met harde wind (dus
weinig zeil)

Geen idee meer waar dit was, maar wel mooi...

Weer zo'n ankerplek met mooi weer en een prachtig strandje!

Blijkt het een naakt strand te zijn

en Finn doet meteen mee

Op het strand maar niet zoveel fotos gemaakt

Lekker aan de knutsel

en afwassen

Onderweg naar de boatlift, die stuk blijkt te zijn.

Uiteindelijk toch op de wal

Gedemonteerde MaxProp met versleten tandwielen

De nieuwe Gori schroef is gearriveerd

Dooie visch in de vis winkel

Broodje eten in de stad

Vergane glorie

"Tour-de-Vigo"

Brunch

Spaanse delicatesse: Almejas

Spaanse straatjes

nog meer

Spaanse speeltuin

Ook maar even de opbouw aan het kaal maken
en schuren. Knapt wel op!

Sfeer = oke. Volgende x wel de spiegel eens schoonmaken

Zeilen in de ria's

De Spaanse regio, waar we inmiddels al weer bijna drie weken vertoeven, heet Galicië. De hoofdstad van Galicië is Santiago de Compostella, een wel bekend bedevaartsoord.

Aan de westkant van Galicië bevinden zich de Ria's waar we ons nu bevinden. De Rias Bajas. Het zijn een soort inhammen in het land waar rivieren in zee uitkomen. De natuur is hier prachtig. Terwijl ik dit stukje schrijf liggen we voor anker en om mij heen kijkend zie ik allemaal begroeide groene bergen/heuvels. We liggen in een baai met een klein haventje en een strand. Het is zo'n 24 graden overdag en er heerst hier best wisselvallig weer. Het is zomaar een dagje bewolkt met buien. Ook zijn we een keer overvallen door zeer snel opkomende mist. Maar dat is prima hoor na een aantal dagen zon.

In de ria is een verval (eb / vloed) van zo'n 2,5 meter. Het ene moment is het standje drie meter breed en dan zomaar weer tien meter. Er zijn overal baaitjes met strandjes en er zwemmen hier dolfijnen! We hebben deze blije beestjes al een aantal keertjes tijdens het varen langs de boot gehad.

Het zeilen in de Ria's geeft me het gevoel dat ik echt weer aan het zeilen ben. Dat klinkt misschien raar. We zijn steeds aan het "reizen zeilen" en hier ben je lekker aan het zeilen van de ene kant van de Ria naar de andere en weer terug. Lekker "hoog" varen zodat je het volgende plaatsje net in één keer kunt halen en alles met zo min mogelijk gebruik te maken van de motor haha… ofwel lekker spelenvaren, net zoals vroeger op de Westeinderplassen. Het is hier wel slalommen om de Viviro's, de vissersboten en hun boeitjes. Viviro's zijn een soort drijvende rechthoekige pontons waaraan allemaal draden naar de bodem hangen. Aan deze draden groeien mosselen en deze worden dan om de zoveel tijd binnen gehaald. Soms wel jammer hoor al die dingen in het water, aan de andere kant is de visserij hier van groot belang. Vergelijk het maar met koeien bij ons…

Het is echt een prachtig watersportgebied. Zeilen, waterskien, vissen, surfen, zwemmen etc. ik zelf heb me eigenlijk nog nooit verdiept in dit gebied. Wanneer we in de dorpjes zijn komen we ook niet echt veel toeristen tegen. Het is de streek waar de Spanjaarden zelf lekker op vakantie gaan. Waarschijnlijk ook in verband met het goede klimaat. Op de strandjes zijn wij zegmaar de buitenbeentjes.

We gaan vandaag onderweg naar de laatste Ria. In deze Ria bevindt zich de grotere plaats Vigo. Hier willen we met de boot op de kant om hopelijk het laatste motor probleem de wereld uit te werken.

-----
Message send bij SSB radio.
Posted 20-8-2012 8:34 (utc)
Pos 42°38.20'N 008°53.96'W
Sog 0.1
Cog 055T

Dramatische nacht

Gisteren zijn we van Ria de Muros naar Ria de Arousa gevaren. Het plan was voor anker te gaan in de beschutting van een strandje achter het eiland Isla de Arousa. In de loop van de avond zou de wind wat aantrekken, maar achter het eiland liggen we lekker luw, dachten we…

Tegen 17h ligt het 40 kilo zware Rocna anker in 3 meter diep water op de zandbodem. 30 meter ketting verder ligt ons schip. De wind is zuidelijk kracht 4. Prima zo.

Een paar uur later, tegen 21h, is de wind aangetrokken tot 30 knopen. De vlagen zijn tussen de 35 en 40 knopen, windkracht 8 bft. Maar nog steeds trekt de wind aan. De ankerketting staat als een snaar en de golven bouwen zich op. We liggen helemaal niet mooi achter het strandje. De golven komen onder de brug die Isla de Arousa met het vaste land verbindt door en worden steeds groter. We gieren als een gek en van slapen komt natuurlijk niks zo.

We vieren de ankerketting nog 15 meter. Er staat nu 45 meter 10mm ketting met een duivelsklauw en een stuk 14mm touw aan de voor bolder strak genoeg voor een knappe gitaar solo!

Rond middernacht lijkt de storm op zijn hoogtepunt. De wind is continue boven de 43 knopen en de vlagen nog net geen 48. Geldt de “plus 5 gedeeld door 5” regel nu nog? Dan zou er namelijk windkracht 9 met vlagen van windkracht 11 staan!!!!

Plotseling stijgt de barometer een klein beetje en ruimt de wind een graad of 40. Duidelijk een front passage. Doordat we nu wel achter de beschutting van het strand liggen, zwakken de golven snel af. De wind neemt af en we kunnen eindelijk slapen. 5 minuten later is iedereen in dromenland. Het is 0130h snachts.

De volgende dag trekken we het anker eruit en varen naar Vilagarcia de Arouse en meren af in de overvolle haven. Het is kermis. De vraag is of we nu dus een rustigere nacht tegemoet gaan….??

Rocna anker in rustigere tijden

Voorbeeld van de duivelsklauw. Links aan het oog zit
 een stuk touw wat aan de boot vast zit, de rechterkant haakt
in de ketting.

Dagboek van een dag

“En hoe vermaken jullie je nou op een gemiddelde dag??” Die vraag kunnen we ons wel voorstellen. Daarom een stukje uit ons dagboek van een willekeurige dag.

Meestal horen we “Eerste” uit Finn zijn slaapkamer wat inhoud dat meneer als eerste wakker is, maar vaak ook ligt de slaapkoning tot laat te slapen. Het gebeurt ook wel dat wij wakker worden en de luisterboeken uit zijn cd speler al horen. Na het wakker worden moet er natuurlijk nog even geluierd worden, of wordt er met lego op bed gespeeld.

Na het ontbijt, wat de laatste maand eigenlijk altijd bestaat uit stokbrood, gaan we opruimen zodat de school kan beginnen. De letters gaan redelijk maar Finn is een ster in rekenen.

Vanmorgen kwamen Mette en Mats van de Mero met de bijboot langs en wordt er driftig spelletjes Uno gespeeld. Daarna gaan we naar de haven varen, want de berg met wasgoed wordt zo langzamerhand wel erg groot. In de haven hopen we een wasmachine te vinden, anders moet het allemaal met de handwas gedaan worden. Uiteraard help Finn mee met wassen en het ophangen.

De middag vliegt om. Beetje praten, eten, drinken, ouwehoeren, klussen, bijboot varen, opruimen enz enz. Rond vijf uur gaan we meestal borrelen samen met andere vertrekkers. Erg gezellig en de kids vermaken zich dan ook prima door te varen met de bijboot of te zwemmen.

Het avondeten beginnen we meestal rond de klok van acht uur en bestaat de laatste tijd steeds meer uit barbecue op de Cobb. De buren hebben zelfs al een paar makrelen gevangen die ook ge-Cobb-t worden. Zelf zijn we nog niet zover dat we vis gevangen hebben.

Kinderbedtijd is rond tien uur, na de afwas. Berenice leest nog even een verhaaltje voor en dan kan Finn lekker slapen. Zelf gaan we meestal een uurtje later naar bed.

De dagen vliegen om. We varen nu van Ria naar Ria, van ankerplek naar ankerplek en het bevalt ons steeds beter. We zijn alweer een stuk relaxer dan toen we nog in Engeland lagen en ook tegenslagen zoals het schroefaslager wat nog vervangen moet worden en de automatische pilot die het nog niet goed doet, kunnen we aardig handelen.

Ontbijt

Zeilen naar de volgende baai

Onder tussen appeltje eten

en relaxen

Land in zicht

Ik mis wat

1e tand eruit!

Meer land in zicht

En nog meer

Dolfijnen wijzen de weg lijkt het wel

Zeil opdoeken

Laatste stukje

Anker erin en

Borrelen!

Straks naar het strand om te zwemmen

DixBay voor anker

Wees als water…

Het water bereikt zijn doel door ononderbroken te stromen. Het vult elke diepte op, voordat het verder stroomt. Het schrikt voor niets terug – geen gevaarlijke plek, geen val in de diepte – en verliest door niets zijn eigen essentiële aard. Onder alle omstandigheden blijft het zichzelf trouw. (Richard Wilhem in zijn vertaling van de I Tjing, het Chinese boek der verandering)

Toen Finn zei “ik vind water stom” kwam bovenstaande tekst al snel ter sprake. Want laten we eerlijk zijn water is natuurlijk momenteel ons dagelijkse ding.

We liggen momenteel in de haven van La Camarinas. Het is een gezellig klein plaatsje in een mooie baai. We liggen samen met de Mero en de Lunda. Er zijn hier meerdere kleine strandjes. Eén van de strandjes ligt naast een riviertje en dat is dolle pret voor de kids. Lekker spelen, dammetjes bouwen etc. 

Toen we door de kleine branding terug gingen naar de boot hebben we een paar flinke golven in ons bootje gekregen. Alles drijfnat natuurlijk haha. Onze ervaren surfer aan het woord (Renzy) “je moet goed kijken naar de golven, er zit een soort patroon in. Je moet het goede moment afwachten en dan de boot de zee opduwen…”. Deze tip nemen we zeker ter harte.

Gisteren hebben we de hele dag in de haven vertoeft. Rens is om 06.30 uur op de bus gestapt richting Porto. Verder boodschapjes gedaan, wasje gedraaid en lekker gedoucht. In de supermarkt zijn we uitgenodigd door een Spaans echtpaar om een kopje koffie met hen te drinken. Ze hadden beide jaren bij de Hoogovens gewerkt. Ze hebben ons getrakteerd op een Spaans lekkernij, grote mosselen, lekker hoor. Vervolgens rond vijf uur lekker geborreld met Coen en Yasmin van de Mero. Vandaag zijn de plannen een riviertje op te varen met de Little DixBay. Stroomopwaarts ligt een klein dorpje, we zijn benieuwd.

In Spanje beginnen we langzaam een beetje op ons gemak te raken. We hebben nog teveel de neiging de dagelijkse hobbeltjes op het pad te zien als beren op de weg. Rob en Rens hebben met grote ogen gekeken naar onze stress momenten maar hadden hier gelukkig begrip voor, mannen dank hiervoor! Ja, je stapt toch zomaar uit je dagelijkse vertrouwde omgeving (structuur) en moet daar echt even aan wennen,wij in ieder geval wel. We zijn niet gewend te reizen en zijn dit momenteel, zeg maar aan het leren met vallen en opstaan…

Vandaar de les ”Wees als water” en “Go with the flow”!

Renzy is net gearriveerd

Genieten van de zon

King of the world

Eten in een Jamoneria

De ham hangt aan het plafond

Echte ambacht, snijden van een Pata negra

Feest in LaCoruno

Gezellig.....

Weer gezellig.....

Santiago de Compostella

Mooi hoor

Zonnen op het plein

Renzy an die arbeid

Relaxen

Vaste wal loopt toch makkelijker

Maar het is zo ook wel cool

Met de Little DixBay naar het strand

DixBay ligt voor anker

Vertrek richting Camarinas

Die hebben we in Nederland niet

Finn en vriend Mats aan het vissen