 |
| DixBay is vertrokken! |
Klik voor actuele positie
dinsdag 25 juni 2013
De laatste loodjes
Eindelijk is het zover, we gaan de Azoren verlaten en we gaan beginnen aan de bijna 2000 mijl naar Enkhuizen. Het laatste “stukje”. Over iets meer dan 2 weken hopen we Enkhuizen binnen te lopen.
maandag 24 juni 2013
Angro do Heroísmo, Terceira
Vanaf Santo Cristo varen we door naar het eiland Terceira, een tochtje van ongeveer 30 mijl. De hoofdstad van Terceira is Angro do Heroísmo. Deze naam betekent “Baai van de heldenmoed” en verwijst naar de strijd van de Azorianen tegen het leger van Miguel, die in 1828 koning was van Portugal. Angro do Heroísmo staat sinds 1983 op de werelderfgoedlijst van UNESCO, vanwege de bijzondere militaire architectuur van de 4 eeuwen oude fortificaties van São Sebastião en São João Baptista. Het eiland telt ongeveer 56.000 inwoners en het hoogste punt is de Serra de Santa Barbara met een hoogte van 1022 m volgens wikipedia.
Tijdens ons verblijf op Angro do Heroísmo is er toevallig ook een feestweek aan de gang. De winkels zijn dicht, mensen vrij en de straten tot in de kleine uurtje erg druk en gezellig! En zoals we in Enkhuizen de Harddraverij kennen, zo kennen ze hier de Tourada á Corda, het stierenrennen. De binnenstad wordt bull-proof (stier-proef) afgesloten met vrachtwagens en pallets en daarna worden er een zestal stieren los gelaten.
De mannen van het dorp dagen de stier uit met jassen en paraplu´s en vanaf muurtjes en vanachter afbakeningen kun je kijken hoe dat er aan toe gaat.
Het is een razend populair evenementen waar het hele dorp voor uitloopt! Zie ook onderstaande film.
Inmiddels zijn we weer druk bezig met het analyseren van het weer. We moeten uiteindelijk toch een keer aan de tocht naar huis gaan beginnen. De voorspellingen zien er redelijk goed uit. Maar, het blijven voorspellingen. We hebben besloten dat we morgen hier weg gaan, als er geen schuimkoppen op het water voor de haven te zien zijn....
 |
| Baptista do Monte Brasil |
 |
| Uitzicht over stad en haven |
 |
| Nog meer fort |
 |
| En Club Nautico |
 |
| Typische huisjes |
Tijdens ons verblijf op Angro do Heroísmo is er toevallig ook een feestweek aan de gang. De winkels zijn dicht, mensen vrij en de straten tot in de kleine uurtje erg druk en gezellig! En zoals we in Enkhuizen de Harddraverij kennen, zo kennen ze hier de Tourada á Corda, het stierenrennen. De binnenstad wordt bull-proof (stier-proef) afgesloten met vrachtwagens en pallets en daarna worden er een zestal stieren los gelaten.
 |
| Aankondiging |
 |
| Een transportkist met stier |
 |
| De straten zijn leeg, iedereen is naar het stierenrennen |
 |
| Binnenstad afgezet met vrachtwagens en pallets |
 |
| en een veilige plek zoeken |
De mannen van het dorp dagen de stier uit met jassen en paraplu´s en vanaf muurtjes en vanachter afbakeningen kun je kijken hoe dat er aan toe gaat.
 |
| en dan komen de stieren |
 |
| Zie je bekenden? Ik wel! |
 |
| Tsja, hoe veilig is een straattelefoon?? |
 |
| Een dappere uitdager |
 |
| Maar de stier geeft zich nog niet gewonnen |
Het is een razend populair evenementen waar het hele dorp voor uitloopt! Zie ook onderstaande film.
 |
| Na afloop wordt alles uitvoering geevalueerd |
Inmiddels zijn we weer druk bezig met het analyseren van het weer. We moeten uiteindelijk toch een keer aan de tocht naar huis gaan beginnen. De voorspellingen zien er redelijk goed uit. Maar, het blijven voorspellingen. We hebben besloten dat we morgen hier weg gaan, als er geen schuimkoppen op het water voor de haven te zien zijn....
zondag 23 juni 2013
Caldeira de Santo Cristo
Soms ben je wel eens met iets technisch bezig wat niet lukt. Dan pruts je wat door en dan lukt het nog niet en dan raak je gefrustreerd. Ik pak dan wel eens een lampje en een 9 volt batterij en dan ga ik kijken of ik het lampje nog kan laten branden. Als dat dan ook niet lukt, dan moet je eigenlijk stoppen en een andere keer verder gaan….
Zo zat ik ook met ons stuursysteem. Halverwege Bermuda – Azoren liep de boel vast, dus na onze aankomt op Horta ging alles uit elkaar. Uiteindelijk had ik een asje van 20 cm lang in mijn hand, met een tandwiel en een lager. En eigenlijk wilde ik dat lager van het asje afhalen. Maar dat lukte natuurlijk niet en uiteindelijk zat het lager zelfs zo vast dat het helemaal niet meer draaide. Dit is dan het moment om zo’n 9 volt batterij en een lampje tevoorschijn te halen.
We hebben toen het hele boeltje in een plastic tas gedaan en zijn naar Mid Atlantic Yacht Services gelopen. De eigenaar, Duncan Sweet, wist precies mijn psychologische toestand te pijlen. Hij zei (in het Engels natuurlijk) “Je bent zeker van een wild paard gevallen?”. “Huh?” zei ik toen. Hij zei, “als je van een wild paard bent gevallen, dan wil je daar nooit meer op rijden, en zo zit jij nu ook met dat asje! Je weet prima hoe het uit- en in mekaar moet, maar je bent er wel even klaar mee.”. En dat klopte. Maar van Duncan mochten we toen zijn hydraulische pers lenen, en in een mum van tijd hadden we de boel weer netjes draaiend. Ik heb Duncan een doos met taart beloofd en we konden weer verder met het in elkaar zetten van ons stuur systeem.
Een paar dagen later breng ik Duncan zijn gebak, wat hij volgens mij trouwens niet meer verwachtte. We praten nog even over wat onze plannen zijn en hij geeft ons een tip om naar Santo Cristo op Sao George te varen. Als het weer en de deining het toelaten kun je daar ankeren en naar de kant roeien (er is daar geen haven). “Als je iets speciaals van de Azoren wilt zien, moet je daarheen!” En daar gaan we.
Het weer zit ontzettend mee en samen met de crew van de Waltzing Mathilda laten we de ankers zakken en gaan aan land. Langs de rotsen lopen watervallen de zee in. Een stukje verder is een soort vallei waardoor we langs een waterval omhoog kunnen klimmen. Als we niet verder meer kunnen, zie we het water van grote hoogte naar beneden kletsen. Wauw, wat is dit gaaf zeg!! Duncan heeft gelijk.
Daarna lopen we naar het dorpje Santo Cristo. Je kan daar met een auto niet komen en de tijd lijkt wel 100 jaar stil gestaan te hebben. Het lijkt wel een soort combinatie van het Zuiderzee museum en Sprookjes Wonderland. Oude kleine huisjes, akkertjes, een paar koeien en stieren, een kerkje en grindweggetjes waar je met een klein paard en wagen nog net op kunt rijden. Later zien we wat quads, dus de tijd heeft hier toch niet helemaal stil gestaan. Maar wat een prachtige bijzondere plek!
Inmiddels zijn we weer terug aanboord. Morgen varen we door naar Terceira, onze laatste stop op de Azoren. Van daaruit varen we richting het Kanaal.
Zo zat ik ook met ons stuursysteem. Halverwege Bermuda – Azoren liep de boel vast, dus na onze aankomt op Horta ging alles uit elkaar. Uiteindelijk had ik een asje van 20 cm lang in mijn hand, met een tandwiel en een lager. En eigenlijk wilde ik dat lager van het asje afhalen. Maar dat lukte natuurlijk niet en uiteindelijk zat het lager zelfs zo vast dat het helemaal niet meer draaide. Dit is dan het moment om zo’n 9 volt batterij en een lampje tevoorschijn te halen.
We hebben toen het hele boeltje in een plastic tas gedaan en zijn naar Mid Atlantic Yacht Services gelopen. De eigenaar, Duncan Sweet, wist precies mijn psychologische toestand te pijlen. Hij zei (in het Engels natuurlijk) “Je bent zeker van een wild paard gevallen?”. “Huh?” zei ik toen. Hij zei, “als je van een wild paard bent gevallen, dan wil je daar nooit meer op rijden, en zo zit jij nu ook met dat asje! Je weet prima hoe het uit- en in mekaar moet, maar je bent er wel even klaar mee.”. En dat klopte. Maar van Duncan mochten we toen zijn hydraulische pers lenen, en in een mum van tijd hadden we de boel weer netjes draaiend. Ik heb Duncan een doos met taart beloofd en we konden weer verder met het in elkaar zetten van ons stuur systeem.
Een paar dagen later breng ik Duncan zijn gebak, wat hij volgens mij trouwens niet meer verwachtte. We praten nog even over wat onze plannen zijn en hij geeft ons een tip om naar Santo Cristo op Sao George te varen. Als het weer en de deining het toelaten kun je daar ankeren en naar de kant roeien (er is daar geen haven). “Als je iets speciaals van de Azoren wilt zien, moet je daarheen!” En daar gaan we.
 |
| Onderweg naar Santo Cristo |
 |
| Pico op de achtergrond |
 |
| Locale vissers komen vis brengen, lekker! |
 |
| De Waltzing Mathilda en de DixBay voor anker bij Santo Cristo |
 |
| De zon gaat langs de rand van de berg onder |
Het weer zit ontzettend mee en samen met de crew van de Waltzing Mathilda laten we de ankers zakken en gaan aan land. Langs de rotsen lopen watervallen de zee in. Een stukje verder is een soort vallei waardoor we langs een waterval omhoog kunnen klimmen. Als we niet verder meer kunnen, zie we het water van grote hoogte naar beneden kletsen. Wauw, wat is dit gaaf zeg!! Duncan heeft gelijk.
 |
| Een kleine waterval |
 |
| En een grotere |
 |
| Uitzicht vanaf de waterval |
 |
| Nog een kleintje |
 |
| Klauteren |
Daarna lopen we naar het dorpje Santo Cristo. Je kan daar met een auto niet komen en de tijd lijkt wel 100 jaar stil gestaan te hebben. Het lijkt wel een soort combinatie van het Zuiderzee museum en Sprookjes Wonderland. Oude kleine huisjes, akkertjes, een paar koeien en stieren, een kerkje en grindweggetjes waar je met een klein paard en wagen nog net op kunt rijden. Later zien we wat quads, dus de tijd heeft hier toch niet helemaal stil gestaan. Maar wat een prachtige bijzondere plek!
 |
| Onderweg naar Santo Cristo |
 |
| Combinatie tussen het Zuiderzeemuseum |
 |
| en Sprookjeswonderland |
 |
| Mooi kerkje |
 |
| en nog veel meer kleine huisjes |
 |
| met soms mooie tuinen |
 |
| Je zal hier toch maar wonen... |
 |
| Er is ook een klein barretje waar we wat drinken |
 |
| Met de bijboot varen we weer terug naar de boot |
Inmiddels zijn we weer terug aanboord. Morgen varen we door naar Terceira, onze laatste stop op de Azoren. Van daaruit varen we richting het Kanaal.
dinsdag 18 juni 2013
De Dix-Bank
Volgens de reisfolder zijn de bezienswaardigheden op Faial de vulkaan Caldeira, het nieuwe land aan de west kant van het eiland (Ponta dos Capelinhos) en de haven met zijn beschilderde kademuren. De schilderingen worden volgens oude traditie aangebracht door bemanningen van schepen die de haven van Horta aandoen. Na verloop van tijd bleek de kademuur zelf vol te staan, en nu worden alle vrije stukken beton / kade / muur / gebouw of wat dan ook, voorzien van een kleurrijke handtekeningen. Wij kunnen dan natuurlijk niet achter blijven en zo beginnen we aan het schilderachtige bewijs dat de DixBay op Faial is geweest.
Om te beginnen zoeken we een stuk beton uit met een schildering die nauwelijks meer zichtbaar is. We schuren het oppervlak schoon en kwasten er een paar lagen wit op. Dan kliederen we het rood en blauw en uiteindelijk de letters. Het kan vast strakker, maar het resultaat mag er toch zijn!
Maar helemaal tevreden zijn we nog niet. We zoeken nog naar iets ludieks, iets aparts wat niemand anders heeft. En dan zien we het nog maagdelijk witte havenkantoor. “Zouden we daar niet iets mee kunnen?” We lopen een rondje om het gebouw heen, zien allemaal politie en douane mensen en besluiten dat dit té zou zijn. Dan valt ons oog op één van de vier bankjes aan de waterkant. Drie ervan zijn al beschilderd, maar de 4e zou “van ons” kunnen worden!
We lopen naar de boot, halen de pot witte verf en een schuurpapier en als een stel jonge jongens die graffiti op de muur kliederen, maken we snel de rugleuning wit. Dit wordt de Dix-Bank!! De dagen erop zijn we druk aan het schuren, rood verven, schuren, blauw verven, weer schuren, afplakken, nog een laagje wit, letters erop en dan is het klaar! Onze eigen Bix-Bank!!
 |
| De hele kademuur staat al vol |
Om te beginnen zoeken we een stuk beton uit met een schildering die nauwelijks meer zichtbaar is. We schuren het oppervlak schoon en kwasten er een paar lagen wit op. Dan kliederen we het rood en blauw en uiteindelijk de letters. Het kan vast strakker, maar het resultaat mag er toch zijn!
 |
| Schuren en een paar lagen wit erop |
 |
| Rood Wit en Blauw |
 |
| De belettering |
 |
| Klaar! |
 |
| Eén van de vele |
 |
| Trots |
Maar helemaal tevreden zijn we nog niet. We zoeken nog naar iets ludieks, iets aparts wat niemand anders heeft. En dan zien we het nog maagdelijk witte havenkantoor. “Zouden we daar niet iets mee kunnen?” We lopen een rondje om het gebouw heen, zien allemaal politie en douane mensen en besluiten dat dit té zou zijn. Dan valt ons oog op één van de vier bankjes aan de waterkant. Drie ervan zijn al beschilderd, maar de 4e zou “van ons” kunnen worden!
 |
| De laatste maagdelijke bank |
We lopen naar de boot, halen de pot witte verf en een schuurpapier en als een stel jonge jongens die graffiti op de muur kliederen, maken we snel de rugleuning wit. Dit wordt de Dix-Bank!! De dagen erop zijn we druk aan het schuren, rood verven, schuren, blauw verven, weer schuren, afplakken, nog een laagje wit, letters erop en dan is het klaar! Onze eigen Bix-Bank!!
 |
| Rugleuning wit gemaakt |
 |
| Rood en blauw toevoegen |
 |
| Plakletters erop |
 |
| En het resultaat |
 |
| Onze eigen DixBay-Bank |
 |
| En hij zit prima! |
 |
| Dit blijft de komende 10 jaar wel zitten! |
Abonneren op:
Posts (Atom)